Zwycięstwo Vipera stało się faktem

Załoga Muscle Milk wygrała rundę Amerykańskiej Serii Le Mans na torze Road America. Ważniejszym, z pewnością jest jednak pierwsze zwycięstwo nowego SRT Vipera GTS-R w kategorii GT.

Po ekscytującej Kanadzie, tym razem przyszło nam oglądać emocje nieco innego rodzaju – na Road America mieliśmy mianowicie do czynienia z aż czterema neutralizacjami. W dodatku, ich czasy były niezwykle pechowe – trafiały one akurat w momenty, gdy w normalnym trybie wiele załóg zakładało swoje rutynowe pit-stopy – strategię trzeba było więc zmieniać niemal z minuty na minutę, by zdobyć, albo przynajmniej nie stracić pozycji wskutek nietrafionych postojów. Kilka ekip tą szansę wykorzystało, niespodziewanie odbierając przeciwnikom czołowe miejsca w kategorii – nie obyło się tu jednak także bez bezpośrednich pojedynków, czego najlepszym przykładem znów była klasa GT. Swoje możliwości ponownie zaprezentował nowy SRT Viper – tym razem zaliczając w końcu swoje pierwsze zwycięstwo.

Kolejny triumf załogi Muscle Milk w P1 był do przewidzenia – niespodziewanym konkurentek okazał się tu jednak prototyp Deltawing, który dwukrotnie wychodził nawet na prowadzenie. Pierwszy raz stało się to, gdy Katherine Legge zjechała na zmianę opon podczas pierwszej neutralizacji – a dzięki slickom (wyścig rozpoczynał się na mokrym torze), nie odstawała od konkurentów z Pickett Racing i Dyson. Luhr zdołał ją wyprzedzić dopiero 70 minut po starcie – lecz po drugiej neutralizacji i zmianach w poszczególnych pojazdach, Deltawing znów widniał na czele. Tym razem, Klaus Graf wyprzedził Meyricka dość szybko – a pół godziny przed metą zrobił to także Tony Burgess z Dyson Racing. Sukcesem dla Deltawing jest już jednak samo pojawienie się go na mecie – gdyż dopiero na Road America zdobył on pierwsze w tym roku punkty.

W P2, taktyczne zwycięstwo odniosła załoga nr 551, łamiąc w ten sposób serię naprzemiennych zwycięstw Level 5 i Extreme Speed. Początkowo, szybsi od Scotta Tuckera byli Scott Sharp z nr 01 od Extreme Speed i Ricardo Gonzalez z nr 552 od Level 5 – Tucker opóźnił jednak zmianę z Simonem Pagenaud, przez co Francuz zastąpił go 15 minut po zjazdach pozostałych załóg. Po kolejnym kwadransie, 75 minut po starcie wyścigu, drugą neutralizację sprowokował natomiast wybuch silnika w prototypie nr 02 od Extreme Speed – a Gonzalez i Sharp skorzystali z okazji do zmiany z Marino Franchittim i Guyem Cosmo. Pagenaud poczekał, do boksów zjeżdżając dwie godziny po starcie – dzięki temu jednak, nie musiał on zaliczać szybkiego dotankowania pod sam koniec rywalizacji. Właśnie to sprawiło, że walczący ze sobą Franchitti i Cosmo spadli za Pagenauda – a dodatkowo, Cosmo wyprzedził wyjeżdżającego z boksów Brytyjczyka, odbierając mu drugie miejsce.

Strategia (a raczej jej dopasowanie do sytuacji) znaczyło wiele również w kategorii PC – tu, bardzo długo na czele widnieli kierowcy od Performance Tech, RSR Racing oraz CORE Autosports. Podczas pierwszej neutralizacji, z tej trójki szansę na pit-stop skorzystał tylko Duncan Ende z RSR – dzięki czemu po rutynowych pit-stopach konkurentów, Ende objął prowadzenie. Po zmianach dokonanych w trakcie drugiej neutralizacji, Endego zastąpił Junqueira – ten jednak szybko spadł za Tristana Nuneza z Performance Tech. Junqueira postanowił jednak dość szybko zaliczyć trzeci pit-stop i, podobnie jak Pagenaud w P2, do mety dojechać już bez dotankowań – przez co gdy pół godziny przed metą zjechali do boksów kierowcy CORE i Performance Tech, Junqueira wyszedł na prowadzenie. W dodatku, za Brazylijczykiem pojawili się nowi gracze – Kyle Marcelli z BAR1 Motorsports oraz Mike Guash z Mathiasen Motorsports – którzy wskutek ostatniej neutralizacji, także dojechali do mety przed Colinem Braunem i Tristanem Nunezem.

W kategorii GT neutralizacje sprawiały, że pojazdy przez dłuższą część wyścigu jechały bardzo blisko siebie – widać jednak było, że Vipery bardzo chcą w końcu wygrać wyścig. Już na początku, Dominik Farnbacher wyszedł na drugie miejsce i utrzymywał pozycję mimo uszkodzonej tylniej części zawieszenia – powodem tego był prawdopodobnie kontakt z Corvette nr 4, która spadła wtedy na nieco dalsze pozycje. Jeszcze przed pierwszą neutralizacją, Farnbacher wyprzedził nawet kolegę z ekipy, Jonathana Bomarito – w jej trakcie jednak zjechał on do alei serwisowej, by mechanicy skleili taśmą odstające elementy nadwozia. Razem z nim, zmienić opony na slick zdecydowali się Tomy Milner z Corvette nr 4 i Bill Auberlen z BMW nr 56 – a na torze pozostali m.in. Bomarito i Jan Magnussen z Corvette nr 3, którzy zjechali dopiero godzinę po starcie.

Wtedy też, tankowanie zaliczyły załogi zmieniające wcześniej opony – a liderem został John Edwards z BMW nr 55. Dość szybko wyprzedzili go jednak Farnbacher, a także Matteo Malucelli z Ferrari od Risi Competizione i Marco Holzer z Porsche od Paul Miller Racing – a dalej, Bomarito skutecznie atakował Auberlena i Magnussena. Podczas drugiej neutralizacji, cała grupa zjechała na kolejne pit-stopy – i tym razem na czele pojawiły się Corvette i Ferrari, a dopiero za nimi Marc Goossens w Viperze nr 91. Ferrari odpadło jednak dość szybko, wyjazdem na żwir wywołując trzecią neutralizację – a Goossens rozpoczął ataki na Anthonego Garcię i Olivera Gavina. 35 minut przed końcem wyścigu, Belg był już liderem – i bez większych problemów utrzymywał kilkusekundową przewagę nad kierowcami dwóch Corvette. Ta pozostała już do ostatniej neutralizacji – za to za nimi, Maxime Martina z BMW dość szybko wyprzedzili Marco Holzer i Patrick Long w dwóch Porsche – a pod koniec także Kuno Wittmer z drugiego Vipera. Ostatecznie, Kanadyjczyk zajął miejsce szóste – a BMW znów nie brały udziału w walce o zwycięstwo.

W GTC, taktyczne próby pokonania znanej nam trójki Edwards-Bleekemolen-Pumpelly podejmowali kierowcy innych załóg – znów jednak to owa trójka okazała się zająć całe podium. Początkowo, na czele widnieli jednak tylko zmiennicy Pumpellego i Edwardsa, Nelson Canache i Henrique Cisneros – a Cooper MacNeil był dopiero szósty. Po pierwszej neutralizacji, gdy tyłem do kierunku jazdy stanął i nie mógł się ruszyć Ben Keating w Porsche nr 66 od TRG, MacNeil założył slicki – i szybko do tej grupy dołączył. Na prowadzeniu był jednak nie on, a Madison Snow z TRG nr 68, który również zjechał wtedy na zmianę opon – a później próbował walczyć z czołówką. Po trzeciej neutralizacji, na torze widnieli już doświadczeni w boju kierowcy – choć Sean Edwards spadł na miejsce czwarte, długo podążając za Andy Lallym z nr 44 od Flying Lizards. Pół godziny przed metą, Edwards pokonał Lallego – i doganiał prowadzących Pumpellego i Bleekemolena. Ten układ już się jednak nie zmienił – a dopełniło to uderzenie w barierę Jana Heylena z nr 11 od JDX Racing na 8 minut przed końcem wyścigu.

P	Nr	Kierowcy			Klasa	Zespół			Rezultat
1	6		Klaus Graf Lucas Luhr	1	P1		Muscle Milk Pickett Racing		67 okr.
2	16		Tony Burgess Chris McMurry	2	P1		Dyson Racing Team		+ 0,306
3	9		Bruno Junqueira Duncan Ende	1	PC		RSR Racing		+ 19,788
4	8		Kyle Marcelli Chris Cumming	2	PC		BAR1 Motorsports		+ 29,809
5	0		Andy Meyrick Katherine Legge	3	P1		Deltawing Racing Cars		+ 30,258
6	551		Scott Tucker Simon Pagenaud	1	P2		Level 5 Motorsport		+ 32,650
7	01		Scott Sharp Guy Cosmo	2	P2		Extreme Speed Motorsport		+ 34,882
8	552		Ricardo Gonzalez Marino Franchitti	3	P2		Level 5 Motorsport		+ 35,726
9	52		Mike Guasch David Cheng	3	PC		PR1 Mathiasen Motorsports		+ 37,601
10	05		Jonathan Bennett Colin Braun	4	PC		CORE Autosport		+ 38,467
11	18		Tristan Nunez Charlie Shears	5	PC		Performance Tech Motorsports		+ 39,728
12	81		Mirco Schultis Renger Van Der Zande	6	PC		8Star Mishumotors		+ 1 okr.
13	7		James French Rusty Mitchell	7	PC		BAR1 Motorsports		+ 1 okr.
14	91		Marc Goossens Dominik Farnbacher	1	GT		SRT Motorsports		+ 2 okr.
15	3		Jan Magnussen Antonio Garcia	2	GT		Corvette Racing		+ 2 okr.
16	4		Oliver Gavin Tommy Milner	3	GT		Corvette Racing		+ 2 okr.
17	48		Bryce Miller Marco Holzer	4	GT		Paul Miller Racing		+ 2 okr.
18	06		Patrick Long Tom Kimber-Smith	5	GT		CORE Autosport		+ 2 okr.
19	93		Jonathan Bomarito Kuno Wittmer	6	GT		SRT Motorsports		+ 2 okr.
20	55		Bill Auberlen Maxime Martin	7	GT		BMW Team RLL		+ 2 okr.
21	56		Dirk Müller John Edwards	8	GT		BMW Team RLL		+ 2 okr.
22	17		Wolf Henzler Bryan Sellers	9	GT		Team Falken Tire		+ 2 okr.
23	62		Olivier Beretta Matteo Malucelli	10	GT		Risi Competizione		+ 2 okr.
24	45		Nelson Canache, Jr. Spencer Pumpelly	1	GTC		Flying Lizard Motorsport		+ 5 okr.
25	22		Cooper MacNeil Jeroen Bleekemolen	2	GTC		Alex Job Racing		+ 5 okr.
26	30		Henrique Cisneros Sean Edwards	3	GTC		NGT Motorsports		+ 5 okr.
27	27		Patrick Dempsey Andy Lally	4	GTC		Dempsey Del Piero Racing		+ 5 okr.
28	44		Seth Neiman Dion von Moltke	5	GTC		Flying Lizard Motorsport		+ 5 okr.
29	68		David Ostella Craig Stanton	6	GTC		TRG		+ 5 okr.
NSK	11		Mike Hedlund Jan Heylen		GTC		JDX Racing
NSK	02		Ed Brown Johannes van Overbeek		P2		Extreme Speed Motorsport
NSK	23		Leh Keen Townsend Bell		GT		Team West Alex Job Racing
NSK	66		Ben Keating Damien Faulkner		GTC		TRG