Wielcy Mistrzowie: Sébastien Loeb

Sébastien Loeb jest bezsprzecznie wielką legendą Rajdowych Mistrzostw Świata. 9-krotnie zdobył mistrzowski tytuł, jest uznawany za ikonę Citroëna, jak i całego cyklu.

W ostatnim czasie często porównuje się z nim jego rodaka - Sébastiena Ogiera, ale czy można porównać trzykrotnego mistrza świata w zdecydowanie najlepszym samochodzie z mistrzem dziewięciokrotnym  w bardzo dobrych autach, ale nie posiadających tak ogromnej przewagi technologicznej nad rywalami? Wydaje się, że nie. Warto dodać również, że obaj panowie jeździli w zespole fabrycznym Citroëna w części sezonu 2010 i całym 2011, ale Loeb nie pozostawił wtedy złudzeń, kto jest najlepszym kierowcą rajdowym na świecie.

Od 1996 jeździł dla zespołu Ambition Sport Auto, gdzie jego pilotem został jeden z założycieli teamu – Dominique Heintz. Rok później startowali Peugoetem 106, jednak ze względu na małe finanse bez większych sukcesów. Pod koniec 1997 roku został uznany najlepiej zapowiadającym się kierowcą przez magazyn Echappement.  W tym czasie poznał Daniela Elenę, który został jego pilotem aż do końca rajdowej kariery. W 1998 roku zaczęli startować w pucharze Citroëna Saxo, gdzie osiągają 6. miejsce na koniec sezonu. Już rok później wygrywają puchar i startują po raz pierwszy w WRC. Rajdu Katalonii nie udaje się ukończyć, ale na Korsyce i w  San Remo zwyciężają w klasie A6. W kolejnym roku dzięki pomocy mistrza świata z 1994 roku Didier Auriola udaje się wystartować dwukrotnie Toyotą Corolla w specyfikacji WRC. Na Korsyce wjeżdżają na metę rajdu na 9. miejscu, a w San Remo na 10.

Sezon 2001 to starty w Juniorskich Mistrzostwach Świata za kierownicą samochodów Saxo Kit Car i 1600. Francuz wygrał Rajdy Katalonii, Akropolu, Finlandii, Korsyki i Walli, co dało mu mistrzowski tytuł. W San Remo pierwsza w karierze jazda Citroënem Xsara WRC zakończyła się drugim miejscem tuż za Gillesem Panizzim. 6 punktów zdobytych we Włoszech dało mu 14. pozycję w klasyfikacji generalnej na koniec roku.

Kolejna kampania to już 7 rajdów Xsarą. Otwierające zmagania Monte Carlo ukończył na drugiej pozycji, późniejsze rundy w Szwecji i Hiszpanii nie były już zbyt udane, następne punkty zdobył finiszując na piątym miejscu w Rajdzie Safari. Później nadszedł Rajd Niemiec, gdzie Loeb odniósł pierwsze zwycięstwo w karierze. Stoczył tam fascynującą walkę z Richardem Burnsem, zostawiając także w pokonanym polu takich kierowców jak Marcus Grönholm, Colin McRae, Tommi Mäkinen czy Carlos Sainz. Do końca sezonu wystartował jeszcze w Australii i Walii, ale tam już nie udało się zdobyć punktów. Rok zakończył na dziesiątej lokacie w klasyfikacji.

W sezonie 2003 debiutował fabryczny zespół Citroëna oczywiście z Sébastienem Loebem za kierownicą Xsary WRC. Dla wówczas 29-letniego Francuza był to bardzo udany sezon, rozpoczął się triumfem w Monte Carlo. W tamtym roku wygrywał również w Niemczech i we Włoszech, dołożył do tego także drugie miejsca w Australii, Hiszpanii i Wielkiej Brytanii oraz trzecie miejsce na podium na Cyprze. Finalnie przegrał walkę o tytuł mistrzowski z Petterem Solbergiem o jeden punkt, ale ten sezon był zapowiedzią kolejnych udanych lat dla niego.

Następna kampania stała już pod znakiem absolutnej dominacji Loeba. Wygrywał w Monte Carlo, Szwecji, na Cyprze, w Turcji, Niemczech i Australii. Na podium meldował się także w Grecji, Argentynie, Japonii, Wielkiej Brytanii, na Sardynii i Korsyce. Poza tym był dwa razy czwarty i tylko dwukrotnie wyjechał z rajdu bez punktów. Drugi Solberg przegrał z nim na koniec sezonu aż o 36 punktów, warto wspomnieć, że w tamtym czasie za zwycięstwo można było otrzymać 10 punktów.

Sezon 2005 był jeszcze lepszy dla kierowcy francuskiego zespołu. Wygrał 10 rajdów, a tylko dwa razy nie stał na podium. Pokonał norweskiego rywala tym razem o 56 punktów, czym po raz kolejny zadziwił cały rajdowy świat. W tym roku startował także w wyścigu 24h Le Mans w barwach Pescarolo Sport autem Pescarolo C60 Hybrid-Judd, ale nie udało mu się ukończyć tego wyścigu.

W roku 2006 fabryczny team Citroëna wycofał się z rywalizacji i nie planował startów, jednak Ford chciał pozyskać dwukrotnego mistrza świata, a więc producent wsparł belgijski Kronos i w ramach tego zespołu startował Xsarą 9 lat temu. Udało mu się ośmiokrotnie zwyciężyć, 4 razy finiszował na drugiej pozycji i mimo nieobecności w czterech ostatnich rundach z powodu kontuzji zdobył mistrzostwo świata wyprzedzając Grönholma o jeden punkt. Dziś niespotykanym jest, aby kierowca niefabryczny mógł wygrywać rajdy, a co dopiero zdobyć mistrzostwo świata. Ponownie startował w Le Mans w Pescarolo, ale tym razem z Ericiem Hélarym i Franckiem Montagnym zajął 2 miejsce.

Citroën w sezonie 2007 wrócił z C4 w specyfikacji WRC, które zastąpiło Xsarę. Mistrz wygrał 8 rajdów, ponad to 5 razy stał na podium. Finowie Grönholm i Mikko Hirvonen bardzo dzielnie walczyli z gwiazdą WRC, ale ponownie musieli polec. Loeb zdobył w ten sposób czwarty z rzędu tytuł.

W 2008 roku sprawa miała się dość podobnie, jak w latach ubiegłych. Hirvonen próbował rywalizować z Francuzem, co było możliwe w pojedynczych rajdach, ale w całym sezonie po raz kolejny już nie. Mistrz wygrał niewiarygodną liczbę 11 rajdów, co nie udało się nigdy, nikomu wcześniej w mistrzostwach świata. Tym samym triumfował w cyklu po raz piąty.

Rok 2009 był najbardziej pasjonującym w WRC od czasu zdobycia mistrzostwa przez Solberga. Walka o mistrzowski tytuł toczyła się do ostatniego rajdu sezonu, czyli Wielkiej Brytanii. Tam jednak Loeb był lepszy od Hirvonena o ponad minutę i został najlepszym kierowcą rajdowym świata po raz szósty z rzędu. Dla polskich kibiców ten sezon był bardzo ważny ze względu na powrót do kalendarza Rajdu Polski po 36 latach nieobecności. Zmagania na Mazurach wygrał Hirvonen przed Danim Sordo i Henningiem Solbergiem, kierowca Citroëna był 7.

W 2010 roku mieliśmy powrót dominacji w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Hirvonen nie był w tak dobrej formie jak w poprzednich kampaniach i często plasował się w okolicach 4-5. miejsca. Sébastien osiągnął 8 zwycięstw, 3 razy stał na podium i tylko w Japonii był piąty. Dało to ponad 100 punktów przewagi nad Jari-Matti Latvalą na mecie sezonu, ale wtedy obowiązywał już system, według którego zwycięzca rajdu inkasuje 25 punktów, więc nie była to taka kosmiczna przewaga.

Następny rok przyniósł zmianę generacji aut WRC. Samochody segmentu C zostały zastąpione przez segment B, tym samym Francuz od tego sezonu zaczął startować w DS 3. Pojazdy od tego momentu posiadają turbodoładowany silnik 1.6. Wprowadzony został także odcinek Power Stage, za który czołowe 3 załogi otrzymują dodatkowe punkty. Nowe regulacje techniczne nie przyniosły jednak zmian w układzie sił, do formy powrócił Mikko Hirvonen i starał się zaciekle walczyć z Loebem. Ówczesny 7-krotny mistrz świata był najlepszy podczas pięciu rund i z przewagą 8 punktów obronił tytuł.

Sezon 2012 był już ostatnim pełnym w karierze legendarnego kierowcy. Ostatni tytuł przyszedł dużo łatwiej niż rok wcześniej. Tym razem wygrał dziewięć razy, ponownie najgroźniejszym przeciwnikiem był Hirvonen, ale podczas większości rund ostatecznie nieznacznie przegrywał. W latach 2013 i 2015 Francuz bierze udział już bardzo okazyjny w rajdach rangi WRC. Od tego czasu pojechał pięć razy z czego dwa razy wygrał.

W 2013 roku startował w serii FIA GT Series , gdzie zwyciężył w 4 wyścigach i ostatecznie zakończył sezon na 4. miejscu. Pojechał także dwa wyścigi w Porsche Supercup jako gość plasując się odpowiednio na jedenastej i szesnastej lokacie. Od 2014 roku startuje w Mistrzostwach Świata Samochodów Turystycznych, dotąd wygrał sześć wyścigów. Ubiegłoroczny sezon zakończył na trzeciej pozycji, a w tym jest drugi przed ostatnim weekendem wyścigowym. W styczniu zadebiutuje w Rajdzie Dakar za kierownicą Peugeota.

Podczas całej kariery w WRC Loeb wystartował w 169 rajdach, wygrał 78 razy, a w sumie 116 razy stał na podium. Osiągnął także 905 najlepszych czasów na odcinkach specjalnych i 1625 punktów do klasyfikacji mistrzostw świata. Dziewięć tytułów Rajdowego Mistrza Świata jest osiągnięciem niedoścignionym, o pięć tytułów mniej mają Juha Kankkunen i Tommi Mäkinen, a z kierowców nadal jeżdżących Ogier, który z Volkswagenem wygrywał trzykrotnie.