Zespół Rebellion Racing wygrał wyścig Petit Le Mans na torze Road Atlanta. Po przejechaniu przez załogę nr 12 tysiąca mil, poznaliśmy także mistrzów sezonu 2013 ALMS.
Było co oglądać – tegoroczne Petit Le Mans, z pewnością dostarczyło kibicom sporo emocji co do walki pojazdów o mistrzostwo serii – choć nie działo się to tym razem w czołowej kategorii P1, gdzie wszystko już przed wyśćigimiem było jasne. W dodatku, niespodziewana awaria w prototypie HPD od Muscle Milk odebrała nam tu również szansę na walkę z goszczącą w Braselton Lolą zespołu Rebellion – ten, bez problemów dojechał do mety na czele, po raz drugi z rzędu wygrywając prestiżową batalię na Road America. Wiele działo się za to w innych kategoriach, gdzie dopiero wyniki Petit Le Mans decydowały o mistrzostwie serii – choć ostatecznie puchary trafiły do kierowców, którzy już przed wyścigiem stali na czele klasyfikacji generalnych. Inaczej stało się tylko w kategorii PC – tu feralny incydent z pierwszej godziny sprawił, że Mike Guasch od początku miał spore obawy co do utrzymania prowadzenia w klasyfikacji – a wskutek piątego miejsca i wygranej głównego konkurenta, mistrzostwo przegrał jednym punktem.
W P1 od początku było wiadomo, że czeka nas tu wyłącznie rywalizacja Muscle Milk z Rebellionem o samą wygraną. Przez pierwszą godzinę, walka była ciekawa – gdy jednak Neel Jani popełnił błąd, pod koniec pierwszej godziny uderzając w wyjeżdżający z boksów prototyp PC nr 52, drobne naprawy i nałożona kara dała załodze nr 6 z HPD 2 okrążenia przewagi. Szwajcarski zespół próbował tą stratę zmniejszać, wskutek kolejnych neutralizacji skurczyła się ona do jednego okrążenia – decydującą okazała się jednak awaria układu chłodzenia HPD z piątej godziny wyścigu, która w 15 minut wyeliminowała pojazd z walki. Od tamtej pory Lola nr 12 jechała na czele bez przeszkód – i tak dojechała do mety, drugi raz wygrywając Petit Le Mans. Załoga Dyson Racing nie stanowiła tu konkurencji, z czasem spadając za czołowe prototypy P2 – Deltawing natomiast kilkakrotnie ulegał awarii, ostatecznie odpadając w godzinie piątej.
W P2, (podobnie zresztą, jak w P1), zaczęło się od zmian źle dobranego ogumienia – poranny deszcz zasugerował, że na starcie będą potrzebne opony deszczowe. Wtedy był to błąd, a pojazdy szybko pojawiały się w boksach – później jednak, do połowy wyścigu deszcz na torze się pojawiał, co podczas regularnych pit-stopów zmuszało załogi do zakładania "deszczówek". Po pierwszych zjazdach, na czele był Guy Cosmo w prototypie nr 552 – a załoga walczącego o mistrzostwo Scotta Sharpa, nr 01 od Extreme, jechała przed tą lidera klasyfikacji, Scotta Tuckera z nr 551. W dodatku, z czasem 01 wyszła na prowadzenie – co sprawiało, że mistrzem zostałby Sharp. Załoga nr 552 jechała jednak tuż za liderami, raz po raz odbierając załodze Sharpa prowadzenie – a podczas jednej z neutralizacji w ostatnich godzinach, pit-stopu nie odbył Marino Franchitti z 551, zbliżając się przez to do czołowej dwójki. Kiedy trzy prototypy jechały jeden-za-drugim, załoga nr 551 wyprzedziła kolegów z 552, co dawało mistrzostwo Scottowi Tuckerowi – a gdy pod koniec wyścigu 551 pokonała także tą z nr 01, wszystko było już jasne.
W PC, emocji dostarczyła nam za to... Lola ekipy Rebellion, która w pierwszej godzinie wyścigu uszkodziła pojazd lidera klasyfikacji, Mike'a Guascha z nr 52. To sprawiło, że Amerykanin spadł na koniec stawki – nadal jednak uczestniczył w wyścigu, a więc zdobywał punkty. I tu pytanie – czy zdobędzie ich na tyle, by utrzymać 11-punktową przewagę nad Chrisem Cummingiem z nr 8? Ta załoga, mimo startu z boksów utrzymywała się w czołówce – a gdy wypadkowi uległ prototyp nr 18 Tristana Nuneza, a awarii nr 9 od RSR, stała się ona głównym kontrkandydatem dla świetnie jadących kierowców ekipy 8Star. Załogi nr 25 i 8 walczyły w drugiej połowie wyścigu o zwycięstwo – gdyby wygrała ta od BAR1, Cumming jednym punktem pokonałby Guascha, odbierając mu mistrzostwo. I tak właśnie się stało – w ostatnich dwóch godzinach, Kyle Marcelli z nr 8 wyprzedził Oswaldo Negriego, z czasem budując kilkudziesięciosekundową przewagę – i choć ta spadła ostatecznie do 11 sekund, ze zwycięstwa cieszyła się załoga nr 8 – a z mistrzostwa Chris Cumming.
Jak to zwykle bywało w tym sezonie, najwięcej działo się w szerokiej kategorii GT. Tu jednak, po objęciu prowadzenia na początku wyścigu przez Vipera nr 91, jego załoga długie godziny nie pozwalała odebrać sobie pozycji lidera – a kierowcy Corvette, BMW i Ferrari walczyli za Viperem o czołowe pozycje. Dopiero 3.5 godziny po starcie, prowadzenie Ryanowi Dalzielowi odebrał Robin Liddell z Ferrari nr 62 od Risi – a nieco później, Viper zaliczył feralny kontakt z prototypem PC, spadając przez to na dalsze pozycje w swojej kategorii. Wskutek neutralizacji, do czołówki dołączyło za to Porsche nr 17 od Team Falken Tire – i to ono zaczęło tu prowadzić, choć z drugiej strony, przez dłuższy czas aż 6 pojazdów jechało tu bardzo blisko siebie, raz-po-raz zmieniając się miejscami.
2 godziny przed metą, neutralizacja okazała się feralna dla Ferrari nr 62 i Corvette nr 3 – błędnie zaplanowany pit-stop nałożył na te załogi całe okrążenie straty do liderów – przez co na czele pozostało Porsche nr 17 i dwa BMW. W końcówce, Ferrari zaryzykowało i przedłużając pit-stop, wróciło do walki o czołowe pozycje – udało się mu jednak wyprzedzić tylko BMW nr 55. To z nr 56 walczyło natomiast o zwycięstwo, tym bardziej, że problemy miała konkurencyjna dla Dirka Müllera Corvette nr 3 – ostatecznie jednak załoga Niemica dojechała do mety za Porsche, a Corvette przyjechała jako szósta, zapewniając mistrzowski tytuł Janowi Magnussenowi i Antoniemu Garcii.
W kategorii GTC, do czynienia znów mieliśmy z walką załóg nr 22 od Alex Job Racing i nr 45 od Flying Lizards – choć o zwycięstwo starały się tu także inne ekipy, przede wszystkim TRG, która przez dłuższy czas przedzielała faworytów rywalizacji. Cała trójka jechała blisko siebie, nie pozwalając ustalić, w jakim układzie zjawi się ona na mecie – przy czym nawet i trzecie miejsce wystarczało dla Jeroena Bleekemolena i Coopera MacNeila, by zdobyć mistrzostwo. Gdy jednak na 2 godziny przed metą, usterka w ich Porsche strąciła załogę nr 22 na miejsce piąte, sytuacja zaczęła się komplikować – lecz tuż przed końcem wyścigu, awarii uległo Porsche nr 66 od TRG, przez co kierowcy AJN "awansowali" na miejsce czwarte. Właśnie na tym dojechali oni ostatecznie do mety – i choć wyścig wygrali Spencer Pumpelly i Nelson Canache, to jednak z mistrzostwa cieszyli się Bleekemolen i MacNeil.
Poz | Nr | Kierowcy | Klasa | Zespół | Rezultat | ||||
1 | 12 | Nick Heidfeld Neel Jani Nicolas Prost |
1 | P1 | Rebellion Racing | 394 okr. | |||
2 | 551 | Scott Tucker Ryan Briscoe Marino Franchitti |
1 | P2 | Level 5 Motorsport | +6 okr. | |||
3 | 01 | Scott Sharp Anthony Lazarro David Brabham |
2 | P2 | Extreme Speed Motorsport |
(+1.39) | |||
4 | 552 | Jonny Kane Peter Dumbreck Guy Cosmo |
3 | P2 | Level 5 Motorsport | +7 okr. | |||
5 | 8 | Kyle Marcelli Chris Cumming Stefan Johansson |
1 | PC | BAR1 Motorsports | +14 okr. | |||
6 | 25 | Sean Rayhall Oswaldo Negri Jr. |
2 | PC | 8Star Mishumotors | (+11.44) | |||
7 | 05 | Jonathan Bennett Tom Kimber-Smith Mark Wilkins |
3 | PC | CORE Autosport | +17 okr | |||
8 | 17 | Wolf Henzler Bryan Sellers Nick Tandy |
1 | GT | Team Falken Tire | +19 okr. | |||
9 | 56 | Dirk Müller John Edwards Bill Auberlen |
2 | GT | BMW Team RLL | (+0.74) | |||
10 | 62 | Olivier Beretta Matteo Malucelli Robin Liddell |
3 | GT | Risi Competizione | (+1.10) | |||
11 | 16 | Chris Dyson Chris McMurry Tony Burgess |
2 | P1 | Dyson Racing Team | +20 okr. | |||
12 | 55 | Uwe Alzen Maxime Martin Jörg Müller |
4 | GT | BMW Team RLL | (+4.35) | |||
13 | 93 | Jonathan Bomarito Kuno Wittmer Tommy Kendall |
5 | GT | SRT Motorsports | +21 okr. | |||
14 | 3 | Jan Magnussen Antonio Garcia Jordan Taylor |
6 | GT | Corvette Racing | (+10.85) | |||
15 | 91 | Marc Goossens Dominik Farnbacher Ryan Dalziel |
7 | GT | SRT Motorsports | +22 okr. | |||
16 | 06 | Patrick Long Colin Braun Michael Christensen |
8 | GT | CORE Autosport | (+11.42) | |||
17 | 02 | Ed Brown Johannes van Overbeek Rob Bell |
4 | P2 | Extreme Speed Motorsport |
+25 okr. | |||
18 | 23 | Leh Keen Townsend Bell Johnny Mowlem |
9 | GT | Team West Alex Job Racing |
(+27.98) | |||
19 | 4 | Oliver Gavin Tommy Milner Richard Westbrook |
10 | GT | Corvette Racing | (+1:02.14) | |||
20 | 7 | Rusty Mitchell Tomy Drissi James French |
4 | PC | BAR1 Motorsports | +29 okr. | |||
21 | 52 | Mike Guasch David Cheng Dane Cameron |
5 | PC | PR1 Mathiasen Motorsports |
+35 okr. | |||
22 | 45 | Nelson Canache, Jr. Spencer Pumpelly Madison Snow |
1 | GTC | Flying Lizard Motorsport | +37 okr. | |||
23 | 27 | Patrick Dempsey Andy Lally Joe Foster |
2 | GTC | Dempsey Racing | (+5.84) | |||
24 | 11 | Mike Hedlund Jan Heylen Jon Fogarty |
3 | GTC | JDX Racing | (+6.34) | |||
25 | 22 | Cooper MacNeil Jeroen Bleekemolen Sebastiaan Bleekemolen |
4 | GTC | Alex Job Racing | +38 okr. | |||
26 | 44 | Seth Neiman Dion von Moltke Brett Sandberg |
5 | GTC | Flying Lizard Motorsport | +50 okr. | |||
27 | 66 | Ben Keating Damien Faulkner Craig Stanton |
6 | GTC | TRG | +55 okr. | |||
28 | 31 | Nicolas Armindo Angel Andres Benitez Christina Nielsen |
7 | GTC | NGT Motorsports | +56 okr. | |||
NSK | 9 | Bruno Junqueira Duncan Ende |
- | PC | RSR Racing | +99 okr. | |||
NSK | 10 | Charlie Putman Charles Espenlaub Darren Law |
- | GTC | Dempsey Racing | +117 okr. | |||
NSK | 0 | Andy Meyrick Katherine Legge |
- | P1 | Deltawing Racing Cars | +185 okr. | |||
NSK | 6 | Klaus Graf Lucas Luhr Romain Dumas |
- | P1 | Muscle Milk Pickett Racing |
+194 okr. | |||
NSK | 18 | Tristan Nunez Charlie Shears |
- | PC | Performance Tech Motorsports |
+273 okr. | |||
NSK | 48 | Bryce Miller Marco Holzer Emmanuel Collard |
- | GT | Paul Miller Racing | +318 okr. | |||
NST | 30 | Henrique Cisneros Jakub Giermaziak Mario Farnbacher |
- | GTC | NGT Motorsports |
Nie przegap żadnej informacji. Obserwuj ŚwiatWyścigów.pl na Google News.