Fantastyczny wyścig na torze w Kanadzie

Niesamowite emocje przeżyli kibice oglądający rundę Amerykańskiej Serii Le Mans. Do samego końca, o czołowe pozycje walczyły załogi w niemal wszystkich kategoriach.

To był fantastyczny wyścig, pełen emocji i niezwykle ciekawych pojedynków. Niemal w każdej kategorii, do końca nie mogliśmy być pewni zwycięzcy – a jeśli nawet komuś udało się wypracować jakąś przewagę, zniszczyła ją mająca miejsce 55 minut przed końcem wyścigu neutralizacja. Na ostateczne wyniki musieliśmy więc czekać do mety – szczególnie interesującą była kategoria GT, gdzie szanse na pierwsze zwycięstwo miała załoga fabrycznego Vipera. I choć to się nie udało, na pocieszenie zespołowi SRT Motorsports pozostała obecność obu pojazdów na podium – zwycięstwo natomiast, po pasjonującej obronie pozycji w ostatnich minutach zapewniła sobie załoga Corvette Racing. Wiele działo się także wśród pojazdów P2, PC oraz GTC – i tylko jeśli chodzi o czołowe prototypy P1, jej lider, a więc i lider całego wyścigu, był bezsporny od startu do mety…

Owym liderem była oczywiście załoga Muscle Milk Pickett Racing, która tym razem ani na chwilę nie oddała prowadzenia któremuś z przeciwników. Ci natomiast mieli problemy albo z konkurentami z niższych klas – albo ze swoim pojazdem, jak to miało miejsce w przypadku prototypu Deltawing. Ten już 20 minut po starcie wyraźnie zwolnił, by po chwili po raz pierwszy znaleźć się w boksach – później było już tylko gorzej, przez co załoga nr 0 jako pierwsza z wyścigu odpadła. Lola ekipy Dyson Racing okazała się za to pojazdem spowalniającym czołowe prototypy P2, wyprzedzonym pół godziny po starcie; kwadrans później, Tony Burgess zaliczył „wpadkę”, gdy podczas zjazdu przejechał swoje miejsce w alei serwisowej – a potem drugą, zmuszony odbyć karę za zbyt szybką jazdę wtedy jazdę. Zarówno Grafa w HPD, jak i Burgessa w Loli, zmiennicy zastąpili godzinę przed końcem wyścigu – co w żaden sposób nie zmieniło układu w P1.

Prawdziwa rywalizacja miała natomiast miejsce w kategorii P2. Tu, na starcie Guy Cosmo z prototypu nr 01 od Extreme Speed wyprzedził Mike’a Conwaya i Scotta Tuckera z dwóch pojazdów od Level 5 – z tym pierwszym, podążając za Lolą od Dyson Racing, tocząc przez kolejne minuty pojedynek o prowadzenie w tej klasie. Niedługo po wyprzedzeniu Loli, Cosmo pierwszy zjawił się w alei serwisowej – a gdy swój pit-stop zaliczył także Conway, kierowcy znów ze sobą walczyli. Tym razem jednak, co kilka minut zmieniali się oni na czele, korzystając m.in. z dublowanych pojazdów (w taki sposób Conway wyprzedził Cosmo w połowie wyścigu) – a już w połowie wyścigu, trzeciego Tuckera zmienił Marino Franchitti. Ten rozpoczął pościg za czołową dwójką – a miało to sens o tyle, że na godzinę przed końcem rywalizacji, Conwaya zastąpił Tucker, a Cosma Scott Sharp. W dodatku, Franchittiemu pomogła mająca chwilę później neutralizacja – dzięki niej, kierowca prototypu 552 pół godziny przed metą wyprzedził Sharpa, a po kilku minutach wyszedł na prowadzenie przed Tuckera. Jego pokonał także Sharp – jednak on, swojego drugiego miejsca musiał bronić aż do mety. Mimo prób ze strony Tuckera, załoga nr 01 dojechała na miejscu drugim i rozdzieliła dwa prototypy od Level 5 – a stawkę P2 zawodnicy z załogi nr 02 od Extreme Speed.

Jeszcze więcej działo się wśród pojazdów kategorii PC. Wskutek odbudowy pojazdu po wypadku w kwalifikacjach, na tył stawki przesunięty został prototyp nr 52 od PR1 Mathiasen – z czoła startował więc Jonathan Bennett w nr 05 od CORE. Niestety, tuż po starcie Bennett stracił kilka pozycji, liderem został Duncan Ende w nr 9 od RSR – a kolejne miejsca zajmowali Chris Cumming z nr 8 i Tomy Drissi nr 7, obaj z zespołu BAR1. Kiedy Drissiego wyprzedził Charlie Shears z nr 18 od Performance, trójka Cumming-Shears-Drissi rozpoczęła rywalizację o miejsca 2-4. – niestety, w jej trakcie Shears wytrącił z toru jazdy dublowane Porsche nr 66 kategorii GTC, wskutek czego otrzymał karę 60 sekund postoju w boksach. Drissi natomiast skutecznie zaatakował Cumminga – a czwartego Bennetta wyprzedził Marco Schultis z nr 81 od 8Star Mishumotors. Niedługo potem, Shears wpakował się w kolejne kłopoty – tym razem dublowany wytrącił z toru Cumminga – choć to Shears ucierpiał w tym wypadku bardziej.

Jeszcze przed pierwszą serią pit-stopów, Bennett powrócił przed Schultisa – wkrótce jednak padł on ofiarą kapcia, który znów strącił go na dalsze pozycje. Po chwili, Bennett otrzymał również karę za zbyt szybki przejazd w alei serwisowej – prowadził natomiast wciąż Ende, choć co ciekawe, wyprzedzając jadącego bez problemów Mike’a Guascha z załogi nr 52. Drissi był trzeci – w kolejnych minutach spadł jednak za Rengera Van Der Zandego z nr 81 i zmiennika Bennetta, Colina Brauna z nr 05 – a układ ten trwał do ostatniej godziny. Wtedy też doszło do dwóch zwrotów – podczas zmiany Endego na Bruno Junqueirę, w prototypie liderów doszło do awarii silnika – a chwilę później, Drissi wpadł w poślizg na końcu prostej start-meta i wywołał kilkunastominutową neutralizację. Ta sprawiła, że po wznowieniu wyścigu liderem był Zande – a na trzecim miejscu pojawił się zmiennik Cumminga z załogi nr 8, Kyle Marcelli. Braun i Marcelli dość szybko wyprzedzili Zandego – jednak Holender kontratakował i wrócił na miejsce drugie. Przez ostatnie minuty, Marcelli starał się jeszcze odzyskać tą pozycję – ostatecznie jednak, załoga nr 8 dojechała jako trzecia – a zwyciężyli kierowcy nr 05 od CORE Autosports.

Największe emocje dostarczyła nam kategoria GT – szczególnie, że tym razem konkurentem dla fabrycznych Corvette okazały się nie BMW, ale nowe Vipery. Te na starcie utrzymały swoje dwie czołowe pozycje – na trzecie awansował natomiast Oliver Gavin w Corvette nr 3, wyprzedzając dwa Z4 GTE. Przez kolejne okrążenia, Gavin ścigał Marca Goossensa z Vipera nr 91 – a startujący z ostatniej pozycji Anthony Garcia w Corvette nr 4, już po 30 minutach był szósty, w pięknym stylu wyprzedzając Wolfa Henzlera z Porsche nr 17 od Team Falken Tire. Tuż przed pierwszymi pit-stopami, Goossens wyprzedził natomiast liderującego Jonathana Bomarito z Vipera nr 93 – a ten okazał się być kolejnym, który podczas pit-stopów pojechał za szybko i musiał odbyć karę.

Jadący już wtedy w Viperze nr 91 Dominik Farnbacher spadł natomiast za zmiennika Gavina, Tommy’ego Milnera, który został nowym liderem wyścigu. Farnbacher nie dawał jednak za wygraną, wciąż goniąc Amerykanina z Corvette – a za nim, na błąd któregoś z nich czekał Joey Hand w BMW nr 56. Czwarty Maxime Martin w BMW nr 55 musiał za to bronić się przed atakami Jana Magnussena z Corvette nr 3 i wciąż jadącego w Viperze nr 91 Jonathana Bomarito – 90 minut po starcie, Belg uległ jednak konkurentom, spadając na miejsce szóste. Na godzinę przed metą, Magnussen i Bomarito byli już tuż za Handem – i w takiej kolejności, cała szóstka pojawiła się na torze także po drugiej serii zmian.

W niej, tylko Maxime Martin nie zdążył zjechać przed neutralizacją – ale i tak wyjechał na tor jako szósty. Tuż po wznowieniu wyścigu, czwartego Magnussena wyprzedził za to Kuno Wittmer w Viperze nr 93 – a Duńczyk rozpoczął serię kontrataków. Większość kibiców patrzyła jednak na to, co dzieje się na czele – tu Milner bronił się przed Farnbacherem, który miał realną szansę na pierwsze zwycięstwo dla nowych Viperów. Za nim natomiast, Joeya Handa w BMW ścigał Kuno Wittmer – i 20 minut przed metą, Kanadyjczyk wyszedł przed Z4 GTE, dając Viperom dwa miejsca na podium. Pod koniec, Handa pokonał także Jan Magnussen – a Farnbacher miał jeszcze kilka możliwości, by pokonać Corvette, m.in. za sprawą dublowania pojazdów GTC. Niestety, Milner zachował zimną krew – przez co na pierwsze zwycięstwo Vipera będziemy musieli jeszcze poczekać. Na pocieszenie, kibicom „Żmij” pozostały dwa miejsca na podium – a za czwartą Corvette nr 3 uplasowały się dwa, wyjątkowo mało znaczące w tej rywalizacji, BMW.

W porównaniu do tych poprzednich, w kategorii GTC działo się raczej niewiele – a jeśli nawet, to pośród faworytów wyścigu. Tuż po starcie, przed Coopera MacNeila z nr 22 od Alex Job Racing wyszedł Nelson Canache z Porsche nr 45 od Flying Lizards – a niedługo potem, drugi był już Henrique Cisneros z nr 30 od NGT. 25 minut po starcie, MacNeila wyprzedził także Alex Popow z nr 68 od TRG – po pierwszych zmianach, załoga AJR powróciła jednak do czołówki za sprawą Jeroena Bleekemolena. Nelsona Canache zmienił Pumpelly, a Cisnerosa Sean Edwards – i to on prowadził przed Amerykaninem i Holendrem. Ci, w połowie wyścigu wyprzedzili Edwardsa, spychając go na miejsce trzecie – a wskutek pit-stopów i neutralizacji, Bleekemolen wyszedł przed Pumpelly’ego, który wkrótce został pokonany także przez Edwardsa. Amerykanin starał się powrócić na drugie miejsce, jednak kwadrans przed metą nieco zwolnił – i wtedy niespodziewanie Edwards został zaczepiony przez jedno z Porsche kategorii GT, wskutek czego musiał zjechać do boksów. Dzięki temu, Pumpelly dogonił pod koniec wyścigu Bleekemolena – na jego wyprzedzenie było już jednak za późno. Wyścig zwyciężył Holender – a miejsce trzecie zajął Andy Lally z nr 27 od Dempsey Del Piero.

Poz	Nr	Kierowca		Kat	P(K)	Zespół			Rezultat
1	6		Klaus Graf Lucas Luhr	P1	1		Muscle Milk Pickett Racing		132 okr.
2	551		Scott Tucker Marino Franchitti	P2	1		Level 5 Motorsport		+ 4 okr.
3	01		Scott Sharp Guy Cosmo	P2	2		Extreme Speed Motorsport		+ 5 okr.
4	552		Scott Tucker Mike Conway	P2	3		Level 5 Motorsport		(+12.88)
5	02		Ed Brown Johannes van Overbeek	P2	4		Extreme Speed Motorsport		+ 6 okr.
6	16		Tonz Burgess Chris McMurry	P1	2		Dyson Racing Team		+ 7 okr.
7	05		Jonathan Bennett Colin Braun	PC	1		CORE Autosport		(+17.39)
8	81		Mirco Schultis Renger Van Der Zande	PC	2		8Star Mishumotors		(+42.86)
9	8		Kyle Marcelli Chris Cumming	PC	3		BAR1 Motorsports		(+44.81)
10	52		Mike Guasch David Cheng Dane Cameron	PC	4		PR1 Mathiasen Motorsports		+ 8 okr.
11	4		Oliver Gavin Tommy Milner	GT	1		Corvette Racing		+ 9 okr.
12	91		Marc Goossens Dominik Farnbacher	GT	2		SRT Motorsports		(+0.27)
13	93		Jonathan Bomarito Kuno Wittmer	GT	3		SRT Motorsports		(+4.06)
14	3		Jan Magnussen Antonio Garcia	GT	4		Corvette Racing		(+13.32)
15	56		Dirk Müller Joey Hand	GT	5		BMW Team RLL		(+13.88)
16	55		Bill Auberlen Maxime Martin	GT	6		BMW Team RLL		+ 10 okr.
17	23		Leh Keen Townsend Bell	GT	7		Team West Alex Job Racing		(+43.57)
18	06		Patrick Long Tom Kimber-Smith	GT	8		CORE Autosport		+ 11 okr.
19	48		Bryce Miller Marco Holzer	GT	9		Paul Miller Racing		(+36.32)
20	17		Wolf Henzler Bryan Sellers	GT	10		Team Falken Tire		+ 12 okr.
21	9		Bruno Junqueira Duncan Ende	PC	5		RSR Racing		+ 18 okr.
22	22		Cooper MacNeil Jeroen Bleekemolen	GTC	1		Alex Job Racing		(+0.51)
23	45		Nelson Canache, Jr. Spencer Pumpelly	GTC	2		Flying Lizard Motorsport		(+2.83)
24	68		Alex Popow Ryan Dalziel	GTC	3		TRG		(+26.43)
25	27		Patrick Dempsey Andy Lally	GTC	4		Dempsey Del Piero Racing		+ 19 okr.
26	11		Mike Hedlund Jan Heylen	GTC	5		JDX Racing		(+41.31)
27	30		Henrique Cisneros Sean Edwards	GTC	6		NGT Motorsports		(+1:09.85)
28	44		Seth Neiman Dion von Moltke	GTC	7		Flying Lizard Motorsport		+ 24 okr.
29	18		Tristan Nunez Charlie Shears	PC	6		Performance Tech Motorsports		+ 27 okr.
30	66		Ben Keating Damien Faulkner	GTC	8		TRG		+ 36 okr.
31	7		Tomy Drissi Rusty Mitchell	PC	7		BAR1 Motorsports		+ 47 okr.
32	0		Andy Meyrick Katherine Legge	P1	3		Deltawing Racing Cars		+ 116 okr.