Nürburgring

Nurburgring (GP-Strecke)

Długość: 5.148 km

Zakręty: 16

Nieoficjalny rekord toru: 1:25.269 (Valtteri Bottas, Mercedes, 2020)

Rekord okrążenia w wyścigu: 1:28.139 (Max Verstappen, Red Bull-Honda, 2020)

Nowa wersja Nurburgringu nie przeszła do legendy F1 w takim stopniu jak mieszcząca się obok pętla Nordschleife, ale odbyło się na nim 18 Grand Prix i przez lata regularnie gościł w kalendarzu.

Formuła 1 ostatnio gościła na Nurburgringu w sezonie 2013 i mogłaby gościć tam dalej, gdyby właściciele obiektu dogadali się z władzami F1. Mimo że powstał na początku lat osiemdziesiątych Nurburgring do dziś spełnia normy bezpieczeństwa. W porównaniu do słynnej Nordshleife, która leży tuż obok, może wydawać się nudny, ale gdy zestawi się go z najbardziej nowoczesnymi obiektami, zyskuje trochę charakteru, jako klasyczny, staromodny tor.

Nurburgring jest kręty i wyboisty, co sprawia, że wymagał dużego docisku. Układ toru jest dość płynny, choć przeważają wolne zakręty. Trzeba złapać dobry rytm i unikać podsterowności.

Tor nietypowo zwęża się na prostej startowej tuż za boksami, gdzie skręca nieco w prawo, ale potem znów rozszerza się przed wjazdem w bardzo wolny i ciasny nawrót. Konstruując ten zakręt wydłużono prostą i wymuszono ostrzejsze niż wcześniej hamowanie, by ułatwić wyprzedzanie.

Zaraz potem trzeba pokonać sekcję Mercedes Arena. Jest ona dość wolna. Podczas okrążenia kwalifikacyjnego był to bez wątpienia najbardziej nudny fragment toru, ale podczas wyścigu możliwa była tu walka koło w koło.

Ciekawszy jest nieco nachylony nawrót Dunlop Kehre na końcu toru. Trzeba bardzo precyzyjnie złożyć się do tego zakrętu i łatwo zablokować koło. W kwalifikacjach można tu zyskać dużo czasu.

Za Dunlop Kehre kierowcę czekają dwa szybkie łuki, dające mu dużą frajdę, albo napędzające strachu, w zależności od tego jak dobrze ustawiony jest jego samochód. W 2007 roku nazwano je Schumacher-S. To właściwie szybka, ślepa i prowadząca pod górę szykana. Pokonuje ją się na pełnym gazie.

Dwa następne zakręty są ważne, bo przy wyjeździe z nich trzeba nabrać rozpędu na prostej przed szykaną, która jest dobrym miejscem do wyprzedzania, ale wymaga podjęcia ryzyka. Nie można rzecz jasna zahamować za wcześnie, jednak błąd na szykanie da kierowcy z tyłu okazję przed ostatnim zakrętem. Trzeba więc wjechać w szykanę dość agresywnie, ale też dobrze z niej wyjść, mimo że samochód podskakuje na krawężnikach. Często dochodziło tu do kolizji.

Region, w którym leży tor charakteryzuje zmienna pogoda. Najlepsze wyścigi na Nurburgringu, to te deszczowe.

Aktualny układ toru:

Trochę historii:

Gdy w drugiej połowie lat siedemdziesiątych stało się jasne, że legendarna pętla północna Nurburgringu stała się zbyt niebezpieczna dla F1, postanowiono stworzyć zupełnie nowy tor w miejscu zapomnianej i niszczejącej pętli południowej. Ostateczny projekt zatwierdzono w 1982 roku, a nowy tor był gotowy na sezon 1984.

Nowy Nurburgring od początku wzbudzał kontrowersje. O ile w przypadku przebudowy innego legendarnego toru, Spa-Francorchamps, udało się zachować klimat oryginału, w przypadku Nurburgringu zbudowano całkowicie nowy obiekt, który z legendarnym Nordschleife łączyła wyłącznie prosta startowa. Plusem tego rozwiązania jest to, że Nordshleife wciąż istnieje, obok nowego toru, w nienaruszonej, oprócz dawnej prostej startowej, formie.

Jak na czasy, w których powstawał, Nurburgring był obiektem bardzo nowoczesnym, wyznaczającym nowe standardy zabezpieczenia trasy. Mimo to fani starego obiektu byli zawiedzeni. W porównaniu ze starym torem, nowy był po prostu nudny.

Tor zainaugurował wyścig samochodami DTM, w którym wzięła udział plejada byłych i aktualnych gwiazd F1. Młody debiutant Ayrton Senna potraktował tę imprezę bardzo poważnie i znokautował utytułowanych rywali, zwracając po raz pierwszy uwagę kibiców F1.

W sezonie 1984 na Nurburgringu rozegrano Grand Prix Europy, a rok później Grand Prix Niemiec, ale potem tor przegrał rywalizację z Hockenheim i na następny wyścig F1 Nurburgring musiał czekać aż do 1995 roku, kiedy Michael Schumacher we wspaniałym stylu tryumfował przed własną publicznością. To właśnie sukcesy Schumachera i ogromne zainteresowanie Formułą 1 w Niemczech było powodem umieszczenia w kalendarzu drugiego niemieckiego wyścigu.

Od tego momentu Grand Prix Europy (bądź Grand Prix Luxemburga w latach 1997-98) na Nurburgringu stało się regularnym elementem kalendarza F1. Odbywało się nieprzerwanie do 2007 roku. Wtedy właśnie z powodu spadku zainteresowania kibiców, po zakończeniu kariery przez Michaela Schumachera, Nurburgring zaczął pojawiać się w kalendarzu co dwa lata na przemian z Hockenheim. W 2009 wyścig powrócił już jako Grand Prix Niemiec.

W sezonie 1996 Jacques Villeneuve wygrał właśnie na Nurburgringu, po zaciętej walce z Schumacherem, swój pierwszy wyścig w F1 w zaledwie czwartym starcie.

Rok później Ralf Schumacher zaliczył wyjątkowo nieudany występ przed własną publicznością, gdy już na pierwszym zakręcie zdołał zderzyć się zarówno ze swoim zespołowym kolegą Giancarlo Fisichellą, jak i ze swoim bratem Michaelem. Tego wyścigu nie wspomina dobrze McLaren, którego kierowcy jechali po podwójne zwycięstwo, gdy niemal w tym samym momencie odpadli z wyścigu z powodu awarii.

Sezon 1999, to chyba najbardziej niezapomniany wyścig w historii nowego Nurburgringu, pełen niespodziewanych zwrotów akcji i zmian na prowadzeniu. Zakończony (spoiler alert) niespodziewanym zwycięstwem zespołu Stewart i Johnniego Herberta.

W 2002 tor przeszedł przebudowę. Dodano ostry nawrót na końcu prostej, w miejscu dawnej szykany Castrol, by stworzyć dogodne miejsce do wyprzedzania. Rok później lekko przeprofilowano szykanę przed wjazdem do boksu, którą wcześniej przesunięto przed sezonem 1995.

W sezonie 2003 Michael Schumacher zakopał się w piasku Dunlop Kehre po kolizji z Juanem Pablo Motoyą, ale niemiecka obsługa toru pomogła mu wrócić na trasę, co wzbudziło spore kontrowersje.

W tym samym roku Kimi Raikkonen wywalczył swoje pierwsze pole position i prowadził w wyścigu, zanim jego silnik wybuchł. Dwa lata później nadal prześladował go pech. Kimi stał się ofiarą obowiązującego w tamtym roku przepisu zakazującego zmian kół. Jego opona eksplodowała, gdy rozpoczynał ostatnie okrążenie na prowadzeniu.

W sezonie 2004 Takuma Sato stał się pierwszym Japończykiem w historii, któremu udało się zakwalifikować w pierwszym rzędzie. Był drugi, ale wcześniej w Q1 (sesji determinującej kolejność we właściwej sesji kwalifikacyjnej) przejechał do dziś najszybsze okrążenie na tym torze. Rok później Nick Heidfeld wywalczył swoje pierwsze i jedyne pole position.

Pasjonujący wyścig z sezonu 2007 to deszczowy chaos na starcie, oraz pojedynek Alonso kontra Massa na finiszu.

Nurburgring był bardzo lubiany przez Marka Webbera, który wywalczył tu w sezonie 2007 swoje pierwsze podium dla Red Rulla, a dwa lata później swoje pierwsze zwycięstwo.

Michael Schumacher, po swoim powrocie, stał się drugim po Ayrtonie Sennie zawodnikiem, który ścigał się przejeżdżając zakręt nazwany na jego cześć. Schumi odniósł wcześniej na nowym Nurburgringu pięć zwycięstw, więcej niż ktokolwiek inny.

Lewis Hamilton po tym jak dwukrotnie wyścig na Nurburgringu okazywał się dla niego pechowy, zdobył w końcu swoje pierwsze zwycięstwo, po pełnym akcji wyścigu w sezonie 2011.

W ostatnim wyścigu na Nurburgringu w sezonie 2013 Sebastian Vettel po latach starań wreszcie wygrał przed własną publicznością. Ten wyścig to także incydenty. Kamerzysta został trafiony kołem zgubionym w boksie przez Marka Webbera, a zepsuta Marussia Julesa Bianchiego stoczyła się ze wzgórza w poprzek toru.

Po wycofaniu się Formuły 1 i Formuły 3, która gościła na Nurburgringu regularnie do 2018 roku, najbardziej prestiżową serią ścigającą się na Nurburgringu jest DTM.

Onboardy:

Francois Hesnault 1985: