Zanim rozpoczniemy kolejny sezon w wyścigach samochodowych spójrzmy na chwilę w przeszłość i przypomnijmy sobie, jak wyglądały wyścigi samochodów turystycznych w 1994 roku. To wtedy swoje największe triumfy święciły regulacje Super Touring, które sprzyjały powstawaniu nowych mistrzostw z dużą liczbą zawodników.
Świat - Puchar Samochodów Turystycznych FIA
Rok 1994 był drugim i przedostatnim sezonem, w którym rozgrywano składający się z zaledwie jednej rundy Puchar Samochodów Turystycznych FIA. W tamtym roku gospodarzem wydarzenia był Donington Park w Wielkiej Brytanii. Stawka – podobnie jak sezon wcześniej – liczyła 40 samochodów, wśród których znalazły się m.in. Alfa Romeo , BMW, Ford, Renault, Vauxhall i Volvo.
Faworytem wyścigu był pochodzący z Nowej Zelandii Paul Radisich w Fordzie, który spełnił oczekiwania zdobywając Puchar drugi raz z rzędu.
Rywalizacja została zapamiętana z powodu sporego zamieszania w pierwszym zakręcie, gdzie wyeliminowanych zostało kilku kierowców, a na torze pojawiła się czerwona flaga. Po restarcie Radisich szybko zaczął budować przewagę i przekroczył linię mety jako pierwszy, mimo nacisków ze strony Steve’a Sopera w końcówce wyścigu.
Wśród najbardziej znanych kierowców, którzy ścigali się w Pucharze FIA na Donington byli tacy zawodnicy, jak Alain Menu, Frank Biela, Hans- Joachim Stuck, Yvan Muller, John Cleland czy Roberto Ravaglia.
Wielka Brytania – BTCC
To na Wyspach Brytyjskich narodziły się regulacje Super Touring – lub też FIA Klasy II, jak je nazywano do 1995 roku, kiedy to został wprowadzony przedni splitter i tylne skrzydło.
O wprowadzeniu skrzydeł zdecydowano po kontrowersjach, które pojawiły się w 1994 roku w Brytyjskich Mistrzostwach Samochodów Turystycznych. Joachim Winkelhock w BMW był urzędującym mistrzem, który w 1993 roku pokonał m.in. Steve’a Sopera, Paula Radisicha i Johna Clelanda. Jednak w sezonie 1994 Winkelhock zakończył kampanię na szóstym miejscu, mimo odniesienia czterech zwycięstw. Gwiazdą mistrzostw okazał się Gabriele Tarquini w Alfie Romeo, który rozpoczął sezon wygrywając pięć pierwszych wyścigów.
Szybko pojawiły się kontrowersje – kilka ekip złożyło protesty przeciwko Alfie Romeo, która na modelu 155 zamontowała z przodu i z tyłu spojlery będące bardziej rozbudowaną wersją tych, które posiadały odmiany cywilne auta. Kulminacyjnym momentem była piąta runda na Oulton Park, kiedy to nakazano Alfie Romeo wystartować z seryjnymi spojlerami, ale włoska ekipa w proteście przeciwko temu nie wzięła udziału w wyścigach. Mimo to od następnej rundy Tarquini startował ze zwykłymi spojlerami, co nie przeszkodziło mu w dominującym stylu zdobyć tytułu z przewagą 76 punktów nad Alainem Menu w Renault i 92 nad Paulem Radisichem.
Kontrowersje doprowadziły do zmiany przepisów w 1995 roku – od tamtej pory wszystkie samochody posiadały identyczny przedni splitter i tylne skrzydło.
Niemcy - DTM i STW
Rok 1994 zaznaczył się podziałem na niemieckiej scenie wyścigów samochodów turystycznych z dwiema konkurującymi seriami: DTM i STW.
Przepisy Klasy I w DTM (Deutsche Tourenwagen Meisterschaft) zostały zmienione wprowadzając szybsze i droższe samochody. W sezonie 1994 DTM brały udział Alfa Romeo, Mercedes i Opel. Tytuł zdobył Klaus Ludwig reprezentujący AMG Mercedes, który wyprzedził kierowcę Zakspeed Mercedes Jörga van Ommena i Nicolę Lariniego w Alfie Romeo.
Audi i BMW opuściły DTM po sezonie 1992 i w 1994 roku dołączyły do nowej serii ADAC Super Tourenwagen Cup. STW przyciągnęły na start aż 33 kierowców – część w autach zgodnych z regulaminem Super Touring spod znaku Audi, BMW, Forda i Nissana, a resztę w Oplach, Toyotach i Mitsubishi.
Na koniec sezonu triumfował Wenezuelczyk Johnny Cecotto w BMW 318i przed duetem Audi – Frankiem Bielą i Emanuele Pirro startującymi Audi 80 Quattro.
Sezon 1994 był pierwszym rokiem Pucharu STW, który pozostał przez kilka lat główną niemiecką serią samochodów turystycznych. DTM w 1996 roku przekształciły się na jeden sezon w ITC (International Touring Car Championship), a do pełni chwały powróciły w roku 2000 – w rok po tym, jak zniknął Puchar STW.
Włochy - CIS
We Włoszech rok 1994 był drugim sezonem rozgrywania Campionato Italiano Superturismo, w którym startowały auta zgodne z regulaminem Super Touring. Audi rozpoczęło sezon z autem napędzanym na cztery koła, choć nie było to A4, które miało rozpocząć karierę rok później, ale model 80. Wspomniany już przy niemieckich wyścigach Emanuele Pirro wziął również udział w CIS i zdobył tytuł, co powtórzył rok później.
Japonia – JTCC
Japońskie Mistrzostwa Samochodów Turystycznych wprowadziły w 1994 roku auta zgodne z regulaminem Super Touring, co przyciągnęło stawkę liczącą aż 44 kierowców, choć nie wszyscy zaliczyli pełny sezon.
Rywalizacja stała pod znakiem spektakularnego pojedynku pomiędzy Japończykiem Masanorim Sekiyą w Toyocie a przyszłą gwiazdą Le Mans Tomem Kristensenem w Toyocie Coronie oraz Stevem Soperem w BMW. Na koniec sezonu Sekiyę i Kristensena dzielił zaledwie jeden punkt, a Soper uzbierał tylko dwa oczka mniej.
W trakcie sezonu w japońskim czempionacie pojawili się tacy znali zawodnicy, jak Anthony Reid, Joachim Winkelhock i Tim Harvey.
Australia - ATCC i ASTC
Australia – podobnie jak Niemcy – miała w 1994 roku dwie rywalizujące serie wyścigów samochodów turystycznych. Na Antypodach kierowcy ścigali się w Australian Touring Car Championship (ATCC, który później przekształcił się w dzisiejsze V8 Supercars) oraz Australian Super Touring Championship (ASTC), w której jeździły auta z dwulitrowymi silnikami.
Dopuszczająca pięciolitrowe silniki ATCC powstała 1993 roku, a Holden i Ford wystawili w sezonie 1994 w sumie 17 kierowców. Australijska legenda wyścigów Mark Skaife zapewnił sobie tytuł z 57 punktami przewagi nad Glennem Setonem oraz z sześcioma kolejnymi nad Peterem Brockiem.
Dla ASTC z autami Super Touring sezon 1994 był pierwszym rokiem samodzielnej egzystencji – w 1993 roku ASTC jeździły razem z ATCC. W ASTC startowało zaledwie 15 kierowców, co nie było imponującym wynikiem w porównaniu z ówczesnymi seriami europejskimi. Mistrzostwo zdobył Tony Longhurst w BMW 318i odnosząc sześć zwycięstw. Na podium sezon ukończyli jego koledzy z ekipy – Paul Morris i John Blanchard.
Francja – CFS
Francuskie Mistrzostwa Super Touring (Championnat de France de Supertourisme) sięga korzeniami połowy lat 70. ubiegłego stulecia, a przepisy dopuszczające auta dwulitrowe wprowadzono w 1991 roku. Trzy lata później tytuł trafił w ręce Laurent Aïello reprezentującego Peugeota, który wystawił model 405 Mi16. Dla Aïello był to początek kariery w samochodach z zamkniętym nadwoziem – Francuz później zwyciężał w Le Mans (1998) oraz zdobywał tytuły w STW (1997), BTCC (1999) i DTM (2002).
Skandynawia – NTCC
Eksplozja popularności regulacji Super Touring nie dotarła w 1994 roku do Skandynawii. Szwedzkie Mistrzostwa Samochodów Turystycznych miały jeszcze przed sobą dwa lata, zanim przeszły z aut Grupy A na Super Touring.
Jedynymi mistrzostwami organizowanymi w regionie w 1994 roku były Nordyckie Mistrzostwa Samochodów Turystycznych, które mogły pochwalić się zaledwie ośmioma zgłoszeniami. Mistrzem został Slim Borgudd jeżdżący Mazdą Xedos 6, który pokonał Thomasa Johanssona w BMW o zaledwie trzy punkty. NTCC w kolejnym roku zgromadziły podobną ilość zawodników i w sezonie 1996 zostały zastąpione przez STCC.
Pozostałe
W 1994 roku jeszcze w sześciu innych krajach rozgrywano mistrzostwa według regulacji Super Touring – były to m.in. Nowa Zelandia, Hiszpania i Republika Południowej Afryki.
Podsumowanie
Rok 1994 wyraźnie wskazał, co nadchodzi wraz z przepisami Super Touring – kolejne mistrzostwa pojawiały się niemal jak grzyby po deszczu. Wielu producentów zainteresowało się nimi będąc zniechęconymi drogimi i skomplikowanymi autami Grupy A i przepisami Klasy I.
Był to również ostatni rok z samochodami bez skrzydeł. Choć niektórzy twierdzą, że wyścigi były lepsze bez spojlerów, ponieważ mniejsza aerodynamika zapewniała ciaśniejszą rywalizację, to luki w przepisach sprawiły, że niektóre samochody – zwłaszcza Alfa Romeo – mogły nadal do pewnego stopnia korzystać z różnego rodzaju pomocy aerodynamicznych.
Jak daleko jest 1994 rok w porównaniu do 2014? Czas pokaże. Wiele mistrzostw zniknęło lub zostało drastycznie zmniejszonych . Główną różnicą jest brak wspólnych przepisów na całym świecie – Wielka Brytania ma NGTC, Szwecja Solution- F, Australia nowej generacji V8 Supercar, Niemcy swój własny regulamin w DTM, podczas gdy przepisy FIA Super 2000 są stosowane w WTCC i ETCC.
Istnieje oczywiście kilka interesujących kwestii, które przynosi 2014 rok: nowe przepisy w WTCC, ewoluujące V8 Supercars i ciągle rozwijające się DTM. Jak wyścigi aut turystycznych będą wyglądały za kolejnych 20 lat?
Źródło: www.TouringCarTimes.com
Nie przegap żadnej informacji. Obserwuj ŚwiatWyścigów.pl na Google News.
